بر آستانِ دوست مقیمیم هم چو خاک

هم چون من از وساوسِ تشبیه و اشتکاک

از زمره یی که دامنِ عفّت زدند چاک

تا عشق از برایِ چه آمد درین مغاک

وحدت نیامده ست و نیاید در اشتراک

در قالبِ پلید نگنجد روانِ پاک

در آب لوک را نبود حّدِ بیسراک

ما را چو بازگشت به عشق است نیست باک

هر چند کز سَمَک بردش ابر بر سماک

آری که خانه سوز بود عشقِ سوزناک

عشقت مگر به تیغِ محبّت کند هَلاک