بوی بهار می دهد باد صبا ز هر طرف

موسم تاب خانه رفت از پی گل به باغ رو

پیش که سر نهی به گل باده بخور به پای گل

دامن دوستان مده گر برود سرت ز دست

تا نخوری به جای مل خون جگر به وقت گل

من به کدام دلخوشی می خورم و طرب کنم

هست غم جهان مگر وقف دل خراب من

الحذر از دم صبا زان که درو زد آتشی