به من ندای فقروا الی الله آمد دوش

که تخت یوسف جان کرده ای چنین فرموش

چرا چنین به محالات داده ای دل و هوش

بر آتش آخر از آن سوختن یکی بر جوش

بکوش تا به در آیی ز بود خویش بکوش

جمال شاهد و اسرار ما ز خلق بپوش

ز عکس پرتو ما در مشور و در مخروش

ز دست ساقی ما جرعه جرعه می کن نوش

همین که در کلمات آمدیم بگشا گوش

که راز با تو بماند زبان گفت و خموش