هر که ما را دوست دارد خلق گردد دشمنش

هرکه گامی زد درین ره اختیارش شد ز دست

این قبول از دوست می باید که باشد قصّه چیست

عیسی از امّت چو شد بیزار ترسا را چه سود

گر زبان در می کشد جاهل مشو در خشم ازو

مفلس ار داند که این دُر از کدامین بحر خاست

خشک مغز از همّتِ صاحب ولایت غافل است

گنبد فیروزۀ گردون چو شب گردد سیاه

قمریِ طوبا نشین و دانۀ دنیایِ دون

دل برین وحشت سرایِ دهر ننهد معتقد

هر که شد حاشا کُم الله زالِ دنیا را زبون

شیشۀ بایست و نا بایست را چون زلفِ دوست

یار بت روی است و می گوید نزاری غیرِ من

مَرغ زارِ دهر پر شیرست و ناممکن بود