فرخنده روزگارِ گدایانِ خارکش

آخر شتر به قوّت و شوکت چنان که هست

گر شد دوباره قافیه امّا دو شاهدند

از تو چه منفعت که شترمرغِ مطلقی

ای سال خورده بر نود و صد کشیده گیر

چون عاقبت نهایت اعمار لازم است

مهر از زمانه بگسل و دل در جهان مبند

از اهلِ روزگار مکن احتمالِ جور

دنیا که هست مزرعه الآخرت درو

نیک و بد و حلال و حرام و نشاط و غم

از طاعتِ مزوّرِ خود بیش ازین مناز

آزست و بس زبانۀ دوزخ نزاریا

یا رب نیازمند به بخشایشِ توام

خّطِ جواز ده به نزاری که بی حجاب

ای ناگزیر رحم کن و خّطِ مغفرت