می به کسی ده که قدر می بشناسد

آنکه بداند که می حرام چرا شد

من نشناسم مرا چه غم که منجم

صاحب من پیر میکدست و توان کرد

خواهی تا ره بری به چشمه ی حیوان

این هم از آن می که خورده ام به الست است

آری صاحب نظر ز روی فراست

مست شراب الست همچو نزاری

ور نه ندارد فسرده معرفت آنک