فراقِ یارِ سفر کرده رویِ آن دارد

دلِ سبک سرم از جان ملال خواهد کرد

غلامِ هم نفسی ام که یک نفس با من

وصال پای ز من در کشید و یار برفت

چه صعب تر ز جدایی بود میانِ دو دوست

به جان رسیده ام ای دوست جانِ مشتاقم

ز مرگ بی تو نترسم خدای می داند

بیا که دیده جگر بی تو در کنار نهاد

کنارِ وصلِ توم از میانِ دل باید

فضایِ کلبۀ من بی تو دوزخ است بلی

همین و بس که نزاریِ خویش خواندی ام