از آن سبب دل من ترک خورد و خواب گرفت

بهانه می کنم آخر شراب باری چیست

هنوز هیچ ندیدم مرا زمن بستد

اگر نه بهر خلاص از عذاب هجران است

امید خیر بباید برید و استخلاص

گرت مجال بود از عذاب خلق گریز

به آفتاب نگه کن که از حیا هر شام

چو صور عشق فرو کوفتم ز هیبت آن

که راست طاقت نور تجلی شب طور

ز تاب مهر دلم در پناه زلف گریخت

از آن بسوخت نزاری که طبع خود رایش