نه از شیرۀ رز ز جامِ الست

دماغی مشوّش سری گشته پست

کند مرد را نا به جا و به دست

نیارند خمّاریان بازبست

نشاید محق را به مبطل شکست

به کلّی و جزوی ز خود بازرست

که از بت پرستی بتر خود پرست

که با خود محال است با او نشست

که مسکین دلم را چه ضربت بخست

همین تا درآمد دل از جا بجست

چو در دوستی دست دادی به دست

که این تیر بیرون شد از قیدِ شست