هر آدمی که چو من شد ز ننگ و نام برست

مریدِ خم چه عجب گر ز خانقاه بجست

که شیخ باز شرابک بخورد و توبه شکست

حرام زاده چرا طعنه می زند پیوست

و گر چو سرو نباشم قبا نیارم بست

محبّت است و لیکن به دشمنی بنشست

غلامِ زاهده ام بعد ازین نه زهدپرست

گهی ز می کده با خرقه می کشندم مست

ز بعدِ آن که بگرداندند دست به دست

نخست شاخ ز شهدست و آن دگر ز کبست

چه گونه دوزخی اند آن دگر ده و دو و شست