که جهان در تزلزل افتاده ست

دست ها بر خدا به فریاد است

بی ستون بی خبر ز فرهادست

چون وطن گاه جغد آبادست

که نمی آید آدمی بادست

ز آدمی خود کسی نشان داده ست؟

بر جهانی که سست بنیاد ست

هم خود از پیش خود بر استاده ست

سخت جانا که آدمی زادست

و ان طلب می کند که ننهاده ست

که بدین زندگی دلش شادست

غم دنیا که سر به سر بادست