رحم کن بر دلم که مسکین است

کآرزوی من از جهان این است

شادمان کن که نیک غمگین است

سخن تلخ از تو شیرین است

با رخت کفر من همه دین است

که تو را ناز و کبر چندین است

آخر ای دوست این چه آیین است

که نزاری نه در خور کین است