بده بیار که می مایه ی حیات من است

به وقت صبح درآیم زخواب و برخیزم

به نزد هر کس از آنجا که ذات ناقص اوست

مجال پس روی پیر عقل نیست که عشق

گمان برم به خلاص از قوای نفسانی

زهم گشاده شوم چون نفس فرو بندد

سخن کرا نکند با مقلدان گفتن

چه می کنند ملامت مرا گناه از کیست

ز بس که برنظرم جلوه می کند اصنام

چو من به من همه هیچ ام چو با توام همه تو

به خواب دیده ام ای دوست در حلال و حرام

مرا چه غم که معاند ترش نشیند و تلخ

حلاوت سخن من کجا نبات کجا

ز اسب نیک و بد خود چنان پیاده شوم

گهی زباران رشک ارس بدی چشمم

عوام را به نزاری از آن تعلّق نیست

من از نتیجه آدم نیم که فطرت من