49
شمارهٔ ۱۰۳۴
بی دوست این منم که به سر می برم چنین
جان می کنم به هرزه و خون می خورم چنین
در تنگ نایِ غارتِ عشق اوفتاده ام
زین ورطۀ مخاطره کی بگذرم چنین
امّیدِ واثق است که از لطفِ بی دریغ
در دستِ غم رها نکند داورم چنین
هم لطفِ او کند مگر از روی مرحمت
دفعِ بلا که می گذرد بر سرم چنین
هر روز دل به واقعه ای مبتلا بود
مادام تا به چشمِ خرد بنگرم چنین
دل می برند و هیچ غم من نمی خورند
افسون همی کنندم و دم می خورم چنین
مسکین نزاری از دلِ خود رأی در بلاست
دشمن به عزِّ و ناز چه می پرورم چنین