بقا باد این هر دو را بی شمار

به نیک اختری بهره مند از حیات

چو کردند در عنفوان شباب

به رسم جوانان نوخاسته

به آب رز آلوده دامان و دست

چو اخلاط باهم سران داشتند

چو خود بوده بودم در آن گرد و درد

به وعظ متین و به اندرز چُست

مگر پس روِ استقامت شوند

گذر کرد بر خاطرم بارها

که از بهر فرزند فرخنده فال

که دستور خوانند آن را به نام