شبی هاتف غیبم آواز داد

به من گفت هان ای نزاری زار

به هم برزدی روزگار صواب

چنین تا به کی جهل بردن زپیش

به جامع رو و دست مفتی بگیر

چهل سال در خون رز رفته ام

می اکنون ز جامِ صفا بایدم

کنون از حرامانه باز آمدم

سرم مست پیمانه ی دیگرست

صلاحم درین است و عزمم برین

درِ خلوت اکنون بر او باش بند

مکن با عفاریت هم خانگی

ز دیوان روی زمین دور باش

چو با شاهدانِ مقاماتِ راز

ازین زال دیرینه ی نو عروس

چو هم زانوی همنشینان حور

حرام است مادام خوردن مدام

بسی تهنیت گفتم و مرحبا

به جامع شدم هم بر آن سان که گفت

غریو از خلایق برآمد که چیست

نزاری و خو باز کردن ز می

زمین گر شود آسمان فی المثل

و گر آب آتش شود آتش آب

اگر لعل فیروزه گردد به رنگ

وگر سرکه را استحالت بود

ز اضداد جمعیّت و اتّفاق

بود ممکن و نیست از ممکنات

اگر از نزاری وَرعّ باورست

بسی طعنه دریابِ ما می زدند