به مستی سخاوت بود نا پسند

گرت بخشش از حدِّ و انصاف رفت

وگر خود به ناحق کنی با وجود

ازین یک به حسرت ندامت خوری

سخاوت که از طبع خیزد جداست

به مستی اگر حاتم طی بود

همین باز گویند کز رویِ دست

به مستی ز چیزی که بخشیده اند

پسندیدة عقل بخشودن است

مقاماتِ بخشایش آسایش است

به مستی ببخشای بر زیر دست

چو هشیار گشتی ببخش و بده

چو دستت دهد پای مردی نکوست

و گر تنگ دستی ز خرج فراخ

به مقدار سرمایه و دستگاه

اگر شاه مست است اگر هوشیار

نه ممکن که کاری کند ناپسند

کسی کو گهردار باشد چو تیغ

بود راست چون کوزة خرج گر

کجا دخل هر روزه آید فراز

مخور ناشتا تا توانی شراب

کسی را که دیدی غذا کشته راح

وگر خورده باشی تو او را نکوست

چو دانی که او خورد خواهد ترا

مخور بیش چون او تو را می خورد