که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم

تا حریفان دغا را به جهان کم بینم

گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم

شرمسار از رخ ساقی و می رنگینم

مرد این بار گران نیست دل مسکینم

این متاعم که همی بینی و کمتر زینم

که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم

که مکدر شود آیینه مهرآیینم