به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را

چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان یغما را

به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت روی زیبا را

که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را

جواب تلخ می زیبد لب لعل شکرخا را

جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

که کس نگشود و نگشاید به حکمت این معما را

که بر نظم تو افشاند فلک عقد ثریا را