وگر نم ندارد، پر از خاک به

که چشمت ز خشکی چه خواهد کشید

کشندش چرا بر رخ آفتاب؟

مگر خشکسالی ست در دیده ات؟

لب عذرخواهی چرا بسته ای

دگر روز را مرده انگاشتی

نه ای مرده، شب زنده داریت کو؟

که بی گل نچسبد به دیوار، کاه

که با بلبلی گفت و دم درکشید

که بی سینه چاک، افغان کنی؟

که بالانشینی کند آرزو

سیه رو شود آنکه بالا نشست

چه شد گر بود بر نگین پشت بام؟

ندارم سر شکوه از جای خویش

زیان است سرمایه سود من

خدنگ من آزاد جست از کمان

سجودم همین در نماز است و بس

کند تیر آهم ز جوشن گذر

جهان بر تو تنگ از دل تنگ توست

به دست تمنای خویشی اسیر

ازان جسم زارت در آتش بود

که رجعت کند فعل بد بی تلاش

به گرد تو می گردد افعال تو

چو خود کرده ای بد، منال از کسی

ز پاس نفس زنده باشد حباب

زبان تو خصمیت را تیغ بس

طرب کن که دشمن به کام تو شد

نبیند بدی، نیک خواه کسان

که نام تو گردد به نیکی بلند

به احسانش از خویش شرمنده کن

وزین هر دو خوش بگذران روزگار

که از شعله پرسید دیوانه ای

به پاسخ چنین شعله دادش جواب

ز پروانه خویش آموختم

در غیبت خلق بر خود ببند

که خود، بستگی آورد این گشاد

زبان تو سود و نیاسود دل

چرا داری اش در دل خود نهان؟

چه درمان کنی با تقاضای ذات

درون را ندادی چرا شستشو؟

که آن ورد لب باشد، این بر زبان

هجا لکه پیسی شاعرست

گشاید ره رزق جراح، تیغ

لب زخم دوزی که خود نان خوری

زبان لال بهتر که گویای هجو

به هجوش سیه رو مشو چون ورق

مگردان زبان را به حرف هجا

تو گر منکری، راه دیگر گزین

ازان به که موی دماغی شوی

که پوشیدن عیب، باشد هنر

ز سر کنده به، دیده عیب بین

که با اینقدر روشنایی ست کور

زبانت گره کرده چون غنچه مشت

مبادا زبان چنین در دهان

به سوراخ، عقرب گزد خلق را؟

جهان را به آهی مسخر کنند

که صبح از دمیدن بود روسفید

که نگذاردش در دل شب به خواب

شکایت ز گردون چرا می کنند؟

که بی بهره است از نوا نیشکر

فکندم نظر بر نشیب و فراز

به جز همت پست و بخت بلند

ز فطرت بلندان کوتاه دست

که با خَصلِ بسیار، زد نقش کم

که ننشسته نقشش به گیتی درست

غریب است در ملک دولت کرم

به جز نقش پا، نقش یک تن درست

بود پنجه شمع، ساعدگداز

ز مسطر، ورق چین خورد هر دو روی

چو آیینه صورت پذیرست کار

که بعد از رقم، بازماند شکست

که در خاکساری دهد زهر، مار

بود نیش او بیشتر صعب ناک

نشاید رگ چنگ در زیر پوست

که مو نیست در چشم خورشید، عیب

حذر کن ز بدعهدی روزگار

به از خون عهدی که بست و شکست

که می گفت روزی به پیری، مرید

مرا مرشد و رهبر و رهنمای

ز حال تو در چرخ هفت آسمان

چو موج است سجاده ات روی آب

فلک حلقه در گوش از ذکر تو

ز نقش حصیر تو صورت پذیر

مرا آگهی بخش از کار غیب

می از جام تحقیق درده مرا

که بر ما عیان نیست راز نهفت

چو از جان خبر پرسی، از تن مپرس

ازو پرس، با پرسشت گر سری ست

ز لایعلم الغیب چون غافلی؟

خبر نیست کس را ز انجام کار

که سرّ مگو، در نیاید به گفت

شریک خدایم تعقل مکن

شریک خداوند باشد محال

کنی گفته بوالفضولان قبول