بجز رگ نیفتاده در پوستش

به زنّار بستن ازان شد مثل

که ناقص بود ظرف پیونددار

که یک لحظه با اقربا زیستن

کز افزونی شاخ افتد ز بار

قوی دستی اش را که باشد حریف؟

که پیوند بر خرقه هم پینه است

نیفتد اگر دانه از خوشه دور

وبالند خویشان، حذر از وبال

ز پیوستگان باش پیوسته دور

خرابیش از نسبت گوهرست

که از زاده خود بود در گداز

کمان راست پیوند در زیر پی

ز پاجوش، از زور افتد نهال

کزین پیش اقارب عقارب نوشت

که شمع از رگ خویش در آتش است

ز مژگان خلد موی در دیده بیش

گل از خار گلبن خورد نیشتر

بود باده ناصاف از دُرد خویش

ز خویشی بود دشمن شیشه، سنگ

چه خویشان، که بیزارم از خویش هم

ز مضمون بیگانه تا آشنا

بلایی بود دشمنی در لباس

ز پیوند، هر شاخ یابد شکست

گل چیده را جای بر سر بود

ز خویشان به فرسنگ ها باش دور

ز بیگانه، چون آشنا شد، حذر

که خویشان نانند و یاران آش

که مسطر رگ آورده بیرون ز پوست

پس از قطع پیوند و رگ، سر شود

مبادا رگ چشم هرگز قوی

بخوان قصه یوسف و پند گیر

ز پرورده خویش گردد خراب

به هم اقربا راست، خون در میان

برآید به گل، چشمه از لای خویش

کُشش های تیغ از کشش های خون

که هرکس بدی دید، از خویش دید

مگر باشی از خویش نزدیک، دور

ولی دشمن رنگ بر روی خویش

بود در کشاکش ز پیوند خویش

چو دست شهنشاه، با بحر و کان

فلک قدر، شاه جهان پادشاه

جهان را وجودش بهین انتخاب

ز عفوش به دیوار، پشت گناه

ز جودش سخا، دست پرورده ای

که پرورده در بوستان این نهال

کند تخته دکان خود شیشه گر

خلد در جگر ناله نی چو تیر

که با ساز ره، می کند راه سر

شکست جهانی به عدلش درست

چو خورشید، یک روی و هر صبح نو

به دریا نسب می رساند سحاب

که دُرّی چنین در صدف کاشته

به فرّ از تو بر سر نیامد کسی

بود یک نگین وار، روی زمین

فتد بر زمین سایه اش لخت لخت

چو ماهی کند رقص در آب خویش

که شد بیضه فولاد آن را سقط

که چون غنچه، پیکان برآورده بال

که بر درگهت آستانی کند

که چون سایه از وی نباشی جدا

ز راز دل قدسیان آگها!

غباری بود چرخ از کوی تو

کجا چرخ و اقبال این در کجا؟

به عشقت فروبرده ناخن دلم

بهارست مغزم ز بویت، بهار

که محوست در دیدنت، دیده ام

که دارد هوای قدت در خیال

دوانیده خوش ریشه ای در جگر

وفادارتر از دل خویش، دل

وفا را ز مهر تو آموخته

به گردون مینداز کار مرا

اگر نیک اگر بد، ازان توام

تو گر خواهی ام، هیچ کس گو مخواه

حلالت بود پادشاها، حلال

به افسون توان مار را کرد گیچ

بود آب در شیر گوهر، هنر

ضرورش بود ناخن مستعار

بود روی شمشیر در کار و بس

به جز تیغ، بر کس مکن اعتماد

که می گشت شب ها بر اطراف شهر

غم مفلسان را به زر می خرید

دلی گر غمی داشت، برمی گرفت

نمودی پرستاری اش تا به روز

به درد دلش در نفس می رسید

کَفَش ساختی غنچه سان پر ز زر

چو گل خرقه او زرآگین شدی

بچیدیش تا درد غربت ز دل

به فردا نینداختیش انتقام

به جز محرمی چند، بعد از خدای

که سلطان کند کدخدایانه سر

که مرگی بود پیری از مرگ پیش

که از فکر دنیا، ز دین غافلی

غم دین نداری، دریغا دریغ

تو از عینکش کرده ای چارچشم

چه مردن، چه پیری، به معنی یکی ست

منم مانده چون سیل مالیده دشت