71
شمارهٔ ۴۳۰
شاد باش ای دل که خود را خوب رسوا کرده ای
چون نکونامی بلایی را ز سر وا کرده ای
هرکه را بینم کشش سوی تو دارد خاطرش
آفتابی، در دل هر ذره ای جا کردی
شکر احسان تو چون آرم به جا ای غم، که تو
خون دل عمری برای من مهیا کرده ای
دست در دامان هجر یار داری ای اجل
خوش مددکاری برای خویش پیدا کرده ای
وای بر آیندگان روزگار ای آسمان
گر کنی با دیگران هم نچه با ما کرده ای
در غمش لاف صبوری می زنی ای دل، برو
دیده ام خود را و ما را هر دو رسوا کرده ای