124
شمارهٔ ۳۸۴
هرگز به بزم وصل، شبی جا نکرده ام
کز رشک غیر، هجر تمنا نکرده ام
از ناله بسته ام لب بلبل به ناله ای
گر غنچه را ز دل گرهی وا نکرده ام
تمکین نگر، که سلسله جنبان وصل را
با این هجوم شوق، تقاضا نکرده ام
تن در دهم به عجز، مبادا ز خصم خویش
شرمندگی کشم که مدارا نکرده ام
شب نگذرانده ام که ز سیلاب چشم خویش
چون موج، جلوه بر سر دریا نکرده ام
بیماری ام کشیده به مرگ و ز رشک عشق
اظهار درد خود به مسیحا نکرده ام
یک پیک حاجتم چو به منزل نمی رسد
خوش خاطرم ز هرچه تمنا نکرده ام