102
شمارهٔ ۳۸
به هر طرف که تو جولان دهی سمند آنجا
هزار فتنه ز هر سو شود بلند آنجا
شب فراق تو مهمان آن غم آبادم
که صبح هم نکند میل نوشخند آنجا
مرا چو سینه کنی چاک آنقدر بگذار
که ناخنی شودم گاه گاه بند آنجا
مرا ز صیدگه خود مران که عمری شد
چو حلقه دوخته ام دیده بر کمند آنجا
مرا بسوز به محفل برای دفع گزند
که داغ می شوم از گرمی سپند آنجا
گرفته خانه به کوی سهی قدان قدسی
مگر شود نظر کوتهش بلند آنجا