79
شمارهٔ ۳۵۳
شکل گردابی به گرد خود ز مژگان می کشم
کم مباد اشکم، چرا منت ز طوفان می کشم؟
غنچه می چینم ز شاخ و بس که می آید بدش
از دل مرغ چمن گویی که پیکان می کشم
روز و شب سر در گریبانم ز غم، حق با من است
گر نفس چون صبح از چاک گریبان می کشم
می کنم پر خون ز کاوش، داغ های سینه را
بر سراپا باز نقش چشم گریان می کشم
طرفه شوخی گشته ساقی، از کفش جام شراب
می کشم، جز توبه ای آخر چه نقصان می کشم؟
گر کند غیرت مدد، از دست رشک مدعی
دست بر دل می نهم، یا پا به دامان می کشم
عاقبت قدسی چو تخم خاک می باید شدن
کافرم گر منت یک جو، ز خاقان می کشم