80
شمارهٔ ۳۳۰
بر نیامد یک نوای غم فزا از خانه ام
دوش خالی بود جای جغد در ویرانه ام
گو مکش دست نوازش بر سر من آسمان
من که یک مویم چه آرایش فزاید شانه ام
گر نمی بارد ز گردون تیره بختی بر سرم
گردد از روزن چرا تاریکتر، کاشانه ام؟
الفت آتش پرستان جذبه ای دارد، که عشق
ریزد از خاکستر پروانه طرح خانه ام
تاب هجران شرابم نیست تا وقت صبوح
پیشتر از صبح می خندد، چو گل، پیمانه ام
کار من پیچیده و افتاده بر وی عقده ها
گو مکش صیاد زحمت بهر آب و دانه ام
کس نبندد آشیان بر شاخ بی برگی چو من
کز فریب جلوه گل، از قفس بیگانه ام
از دورنگی های اهل بزم، ترسم لاله وار
با حریفان لاف یکرنگی زند پیمانه ام
چون نمی سوزد درین محفل بجز من دیگری
می رسد قدسی که گویم قبله پروانه ام