شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
شمارهٔ ۲۹۵
قدسی مشهدی
قدسی مشهدی( غزلیات )
85

شمارهٔ ۲۹۵

تو و گشت چمن ای گل، من و کاشانه خویش
خاطرم ساخته چون جغد به ویرانه خویش
گر قرارت نبود پهلوی من جرم تو نیست
شعله بی طاقتی آموخت ز پروانه خویش
شکر آن طره چه گوییم، که هرگز ننهاد
منت سلسله بر گردن دیوانه خویش
قدمی رنجه کن ای دوست، که چون مردم چشم
کردم آراسته از لخت جگر، خانه خویش
آنکه بر زلف خود از ناز تغافل دارد
موبه مو یافته حال دلم از شانه خویش
غرق خون چون ورق لاله بود اوراقش
هر کتابی که کنم خطبه اش افسانه خویش
ناله خشک لبان را اثری هست، ازان
قدسی انگشت زند بر لب پیمانه خویش