66
شمارهٔ ۲۱۰
باده گر فردا خورم، عالم کنون پر می شود
تا شده جامم تهی، صد دل ز خون پر می شود
پیش ازان کز بیخودی بر تن درم پیراهنی
عالم از رسوایی ام بنگر که چون پر می شود
کی به گل چیدن چو بیدردان به گلشن می روم؟
تا مرا دامن ز اشک لاله گون پر می شود
ساغرم بر کف تهی و سر پر از سودای خام
حیرتی دارم که چون ظرف نگون پر می شود؟
چون صباح عید، رندان شیشه ها پر مِی کنند
دیده ما هم ز خون بهر شگون پر می شود