رسد گر بر لبم جان، چون رسی، ناچار برگردد

چنان از خوی او شد برطرف آیین پیوستن

ز بس طبع جفا نازک شد از همراهی خویت

به نوعی روی دل سوی تو آوردم که می ترسم

غمش در خاطر از بس مانده، ترسم خرمی گردد

سخن زان غمزه گویا بر زبان دارد، که قدسی را