تا لبت را میل سوی باده و پیمانه شد

دل چو افتاد از سر کویت جدا، شد هرزه گرد

بر گل و شمعم نظر در گلشن و محفل بس است

تا ابد محروم ماند از لذت دام و قفس

بوستان عشق، آب از چشم مجنون خورده است