72
شمارهٔ ۱۵۲
خلاصی ام ز کمند تو در ضمیر مباد
اگر اسیر تو نبود دلم اسیر مباد
نهفته مهر تو در سینه ورنه می گفتم
چو صبح سینه چاکم رفوپذیر مباد
نمی دهی می وصلم که تنگ حوصله ای
مباد ساقی مجلس بهانه گیر، مباد
دعا کنید که پرویز را پس از فرهاد
گذار بر طرف قصر و جوی شیر مباد
دلم ز فرقت همدرد خویش، قدسی سوخت
که گفته بود ترا در جهان نظیر مباد