شمارهٔ ۱۴۱
دستم ز جام عکس می لاله گون گرفت
گل چیدم آنقدر که کفم رنگ خون گرفت
ممنون دُرد و صاف حریفان نمی شود
چون نرگس آنکه ساغر خالی، شگون گرفت
از اشک بی ملاحظه مرغان باغ را
این شرم بس که دامن گل رنگ خون گرفت
چون مهر در رگ همه کس جای کرده ام
قدسی شکست رنگ مرا هرکه خون گرفت
