کو سرانجامی که شب روشن کنم کاشانه را

بی لبت در پای گلبن بس که خالی مانده است

کلبه ما بی سرانجامان چراغی گو مدار

گر ز چشمم بوی خون آید گناه دیده نیست

خامه تکلیف از بیگانه برنگرفته عشق

درد دل قدسی مگو با مردمان چشم خویش