باده به من ده که سلسبیل همین است

بر سر هر کس که چشم حادثه بین است

تا سر زلف تو سر به سر همه چین است

چشم دو عالم بدان یسار و یمین است

کارگشای دل اسیر من این است

کز همه سو ترک غمزه ات به کمین است

خرمن مه در میان خانه زین است

چون صفت خواجهٔ کریم چنین است

تا سر و کارم بدان لب نمکین است

شوخ پری پیکری که پرده نشین است

تا که سپهر دو رنگ بر سر کین است

دور خوشی دور شاه ناصر دین است

بندهٔ او هر که در زمان و زمین است

تا که نشان در جهان ز تاج و نگین است