تا از مژهٔ دلکش تیری به کمان داری

فرخنده پر آن مرغی کش غرقه به خون سازی

هم باده گساران را بشکسته قدح خواهی

در حلقهٔ مشکینت سر رشتهٔ آزادی

از جعد پریشانت جمعی به پریشانی

ترسم گسلد مویت از کشمکش دلها

کس طاقت دیدارت زین دیده نمی آرد

هیچ از دهن تنگت مفهوم نمی گردد

هر لحظه جهان دارد از حسن تو آشوبی

زان رو لب میگون را آلوده به می کردی