تا خیل غمت خیمه زد اندر دل تنگم

گر کشته ز عشق تو شوم صاحب نامم

در ورطهٔ شوق تو چه اندیشه ز بحرم

تا پاره نگردید ز هم رشتهٔ عمرم

روی تو در آیینهٔ جان عکس بینداخت

زان رو به خدنگ مژه ات دوخته ام چشم

دستی که طمع دارم از آن ساغر صهبا

فریاد که آن عمر شتابنده فروغی