شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۳۴۸
فروغی بسطامی
فروغی بسطامی( غزلیات )
76

غزل شمارهٔ ۳۴۸

نذر کردم گر ز دست محنت هجران نمیرم
آستانت را ببوسم، آستینت را بگیرم
نه به جز نام لب لعل تو ذکری بر زبانم
نه به جز یاد سر زلف تو فکری در ضمیرم
در همه ملکی بزرگم من که در دستت زبونم
در همه شهری عزیزم من که در چشمت حقیرم
خسرو ملک جهانم من که در جنت غلامم
خواجهٔ آزادگانم من که در بندت اسیرم
آشنای قدسیانم من که در کویت غریبم
پادشاه لامکانم من که در ملکت فقیرم
سرفرازی می کنم وقتی که بنوازی به تیغم
کوس عشرت می زنم روزی که بردوزی به تیرم
تا تو فرمان می دهی من بندهٔ خدمتگزارم
تا تو عاشق می کشی من کشتهٔ منت پذیرم
دیر می آیی به محفل، می روی زود از تغافل
آخر ای شیرین شمایل می کشی زین زود و دیرم
در گلستانی که گیرد دست هر پیری جوانی
ای جوان سرو بالا دستگیری کن که پیرم
درد هر کس را که بینی در حقیقت چاه دارد
من ز عشقت با همه دردی که دارم ناگزیرم
مهر و ماهش را فلک در صد هزاران پرده پوشد
گر نقاب از چهره بردارد نگار بی نظیرم
تا فروغ طلعت آن ماه را دیدم فروغی
عشق فارغ کرده است از تابش مهر منیرم