مو به مو بستهٔ آن زلف گره گیر شدم

کاش ابروی کجش بنگری از دیدهٔ راست

نه کنون می خورد آن صف زده مژگان خونم

تیره شد روزم و افزود غم جان سوزم

ناله ها را اثری نیست وگرنه در عشق

بخت بد بین که به سر وقت من آن سرو روان

پیر کنعانم اگر عشق بخواند نه عجب

این چه نقشی است که از پرده پدیدار آمد

من که نخجیر کمندم همه شیران بودند

مرگ را مایهٔ عمر ابدی می دانم

تا فروغی رخ آن ترک ختایی دیدم