آه که غافل گذشت از دل دیوانه ام

قابل قیمت نگشت گوهر یک دانه ام

گاه ز شمع رخش هم دم پروانه ام

ماه فروزنده ای تافته در خانه ام

با غم او آشنا از همه بیگانه ام

بر سر پیمانه ریخت سبحهٔ صد دانه ام

توبه دمادم شکست بر سر پیمانه ام

خانهٔ شهری بسوخت جلوهٔ جانانه ام

شحنه مکرر شنید نعرهٔ مستانه ام

پا نگذارد ز ننگ جغد به ویرانه ام

تا مه رخسار دوست تافت به کاشانه ام