به امیدی که وفا خواهم دید

تا کی از لعل شراب آلودت

گر توان وصل تو را دید بخواب

طاق ابروی تو گر قبله شود

تا سر زلف تو در دست من است

حسن تو پرده ز چشمم برداشت

گر تو شمشیر زنی مردم را

گر کمان دار تویی دلها را

هر کجا قامت تو بنشیند

گر کف پای نهی بر سر خاک

مگر آن ماه فروغی دیدی