.jpg&w=256&q=80 "فروغی بسطامی")
71
غزل شمارهٔ ۲۳۲
آنان که در محبت او سنگ می خورند
خون را به جای بادهٔ گل رنگ می خورند
من تنگ دل ز رشک گروهی که در خیال
تنگ شکر از آن دهن تنگ می خورند
قومی که خشت میکده بالین نموده اند
باور مکن که حسرت اورنگ می خورند
زاهد شبی به حلقهٔ مستان گذار کن
تا بنگری که می به چه آهنگ می خورند
گل های سرفکندهٔ این باغ روز و شب
اندوه و آن دو سنبل شب رنگ می خورند
من خون دل به ناله خورم زان که اهل ذوق
می را به نغمه های خوش چنگ می خورند
نامم به ننگ در همه شهر شهره شد
کم نام آن کسان که غم ننگ می خورند
من خورده ام ز ناوک مژگان کودکی
زخمی که پر دلان به صف جنگ می خورند
مردم به دور نرگس مستش فروغیا
در عین حیرتم که چرا بنگ می خورند