ما تکیه داده نرم به بازوی یکدگر

سرهایمان چو شاخهٔ سنگین ز بار و برگ

من همچو موج ابر سپیدی کنار تو

هر لحظه می چکید ز مژگان نازکم

گویی فرشتگان خدا در کنار ما

درعطر عود و نالهٔ اسپند و ابر دود

پیشانی بلند تو در نور شمع ها

با ساقهای نقره نشانش نشسته بود

من تشنهٔ صدای تو بودم که می سرود

چون کودکان که رفته ز خود گوش می کنند

آنگه در آسمان نگاهت گشوده گشت

در سینه قلب روشن محراب می تپید

گفتم خموش (آری) و همچون نسیم صبح

اما تو هیچ بودی و دیدم هنوز