بر روی ما نگاه خدا خنده می زند

زیرا چو زاهدان سیه کار خرقه پوش

پیشانی از داغ گناهی سیه شود

نام خدا نبردن از آن به که زیر لب

ما را چه غم که شیخ شبی در میان جمع

او میگشاید ... او که به لطف و صفای خویش

طوفان طعنه خندهٔ ما را زلب نشست

چون سینه جای گوهر یکتای راستیست

ماییم ... ما که طعنهٔ زاهد شنیده ایم

زیرا درون جامه به جز پیکر فریب

آن آتشی که در دل ما شعله می کشید

دیگر به ما که سوخته ایم از شرار عشق

بگذار تا به طعنه بگویند مردمان

( هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق