دلی داشتم رفت از دست من

نه بشناختم قدر والای دل

همه تار و پودم ز دل رسته بود

دلی را که پروردهٔ عقل بود

ز دست هوا جام غفلت کشید

گشادم ره طبع و بستم خرد

مگر حق گشاید دری فیض را