از هوس بگذر و دل پاک از آلایش کن

سر و تن را بزر و سیم چه می آرائی

بار دنیا که بصد رنج گرفتی بر دوش

نان گندم بجوین جامهٔ نو ده بکهن

بس کن از حرف به و سیب و انار و انگور

قوت ابدان چه رفیع و چه دنی هر دو یکیست

از خدا گوی و ز پیغمبر و قرآن و حدیث

مایهٔ غم نبود جز سخن بیهوده

ماتم روز پسین گیر به پیشین یکچند

فیض تا چند دهی پند و نگیری در گوش