از دره های حیرت

در کوههای اندوه

با بغض سنگی ام

خاموش می گذشتم

با هر چه درد در جگرم بود

فریاد می کشیدم

محمود

گفتم

که از غریو من اینک

بر سقف رود می درد این چادر کبود

گفتم لهیب سرکش این بانگ دردناک

این صخره های سر به فلک برکشیده را

می افکند به خاک

اما غریو من

از پشت بغض سنگی من ره برون نبرد

یک سنگریزه نیز

از جا تکان نخورد

اما آوار درد بود که می آمد

از قله

ها و دامنه ها بر سرم فرود

از دره های حیرت

در کوه های اندوه

با بغض سنگی ام

تاریک می گذشتم

گفتم که چشمهای من

این چشمه های خشک

روشن کند دوباره مرا با زلال اشک

جاری کند دوباره مرا پا به پای رود

دیوار بهت من اما

راهی به روی موج سرکشم نمی گشود

از دره های حیرت

درکوههای اندوه با بغض سنگی ام

می رفتم و به زمزمه می گفتم

یک سیب یک ترنج نبودی

که گویمت

دستی شبانه آمد و ناگه تو را ربود

ای جنگل عضیم محبت

محمود

از دره های حیرت

در کوههای اندوه

آهسته خسته بسته شکسته

می رفتم و به زمزمه می گفتم

سرگشته ای که هیچ نیاسود

پوینده ای که هیچ نفرسود

تا هر زمان که در ره آزاد زیستن

پیوند دوستی گامی توان نهاد

حرفی توان نوشت

شعری توان سرود

با قلب مهربانش

با قامت بلندش

با روح استوارش

همواره در کنار تو خواهد بود