خیالت

دلم مجذوب جادویت شده بس

خیالت برده بر من راه واپس

گرآن زلفت دهی صاحب شوم من

اسماعیل رئیسی

خودت باعث رنجی ای نگارم

بیا پیشم که حسرت شده کارم

همه قصدم تو هستی در جهانم

بیا رضوان کن آتش را قرارم

به قرار دلداگی می کشاند

نهان دارد نگاهش هر چه حرف است

زبان می لغزد و درمانده صرف است

نیاید دیگرم بیت و حدیثی

سکوتم خود بیانِ رازِ ژرف است

به بلندای دماوند و سهند

بر هر پندی دارد نشان برتری

بهاران باشد آن روز که باشی

نباشد به دلم دیگر خراشی

شوم کامل ترین مرد زمانه

که بر قلبم تو نیکو تر معاشی

قهرمانی که ندارد مثالی

اَمان از آدمی در فکرِ فردا

سحر تا شامگاهش پیِ رویا

سراید قصه خوش پندار بر خویش

رود زین خانه آخر آیه اِنا