یاد ایامی که خوردم باده ها با چنگ و نی

درکنار آئی خزان ما زند رنگ بهار

بیتو جان من چو آن سازی که تارش در گسست

آنچه من در بزم شوق آورده ام دانی که چیست؟

زنده کن باز آن محبت را که از نیروی او

دوستان خرم که بر منزل رسید آواره ئی