بس که شوخ است و فریبنده و رعنا نرگس

تا گل عارض خوش رنگ تو بیند شب و روز

با سرافرازی قد تو به نظاره ی سرو

چشم مخمور تو در چشمه ی چشمم چه خوش است

بنده ی نرگس از آنم که به صد آزادی

جهت خدمت قائم به تواضع شب و روز

قائم آل محمد که ز گرد قدمش

گر شود با رخ خوب تو برابر لاله

گر کله داری جاه تو ببیند روزی

مگر از شمع رخت مشعله داری آموخت

باد عنفت بنشاند به فلک بر مشعل

گر به صحرا بخرامی به تماشای بهار

ور به جولان فکنی تازی خارا سم را

دوش بر صفحه ی گل مرغ دلاویز سحر

دوش بگشاد ز هم باد صبا دفتر گل

خیلتاشان ریاحین به چمن بنشینند

آیت خلق تو بلبل به ریاحین می گفت

ای ز خلق تو دم باد صبا غالیه بوی

جعد را تابد ده و تاب عمامه بگشای

بنشین تا ز چمن باد صبا برخیزد

به سر نیزه ی خطّی بدران جوشن خصم

ای به گلزار تو با زینت و فر نیلوفر

آفتاب سر تیغ تو اگر شعله زند

چون وشاقان سرایی ز پی خدمت تو

نسزد چون بسزد بر قد تو کسوت آل

تکمه ی درعه ی تو سبز و عقیقی و کبود

ای ریاض چمن جان ز دم مشکینت

با خط تو نکند طرّه نمایی سنبل

با خم طرّه پرچین تو کان مشک خطاست

باد بویی ز دمت برد به اطراف چمن

خواست سنبل که کند با نفست همنفسی

سنبل از بندگی ات آب رخی می جوید

با خطت سنبل تر مشک فروشی می کرد

از نسیم نفس مهدی قائم باشد

ای ز گل های بهاری گل بی خار سمن

چون ستاره است برین دایره ی زنگاری

مهدی از مهد جناب تو بیاموخت که ساخت

با خود از دست تو آموخت زرافشانی را

سوک آبای تو دارد که سرافکنده به پیش

مهد عزت بنه ای مهدی هادی درباغ

چون گشاده ست به رخسار تو نرگس دیده

همه شب با دل خرم لب خندان سوسن

پای در دامن اندیشه به مداحی توست

پیچ و تاب از شکن طرِّه ی سنبل بگشای

تا ثنای تو بر اوراق چمن بنویسد

دسته ی گل که در اوصاف تو بست ابن حسام

دسته ی هفت گل از باغ طبیعت بستم

تحفه ی این گل رنگین بپذیر از سر لطف