با خال تو گر مشک به دعوی بنشیند

ابروی تو نگذاشت که اندر خم محراب

آنرا که به نقد از سرکوی تو بهشت است

خاک قدمت روشنی چشم ضریرست

شاید که بود روشنی دیده ی مجنون

آن کز سر کوی تو کند میل به فردوس

خون جگر ابن حسام است که هر دم